kinezyterapia

Co to jest kinezyterapia ?
Kinezyterapia to leczenie ruchem. Inne, mniej profesjonalne określenia, to gimnastyka lecznicza lub ćwiczenia usprawniające. Kinezyterapia jest jedną z metod fizjoterapii.
Trochę historii
Początków kinezyterapii można doszukiwać się już w systemie filozoficznym Konfucjusza (2700 lat p.n.e.), który eksponował znaczenie określonych pozycji ciała w uzyskaniu efektów profilaktyczno-leczniczych. Starohinduska joga stawiała sobie za cel osiągnięcie najwyższej zdolności psychofizycznej a środkami do tego celu miało być m.in.: stosowanie ćwiczeń gimnastycznych i oddechowych. Również Hipokrates sławny, grecki lekarz (V i IV wiek p.n.e.), za dwa główne filary medycyny uważał dietetykę i... gimnastykę.
Jakie rodzaje ćwiczeń wchodzą w skład kinezyterapii?
Obecnie kinezyterapię dzieli się na:
miejscową, w której wszystkie oddziaływania dotyczą bezpośrednio narządu zmienionego chorobowo, a ich dobór zależy od stanu funkcjonalnego i zamierzonego celu:

• ćwiczenia bierne
• ćwiczenia czynno-bierne
• ćwiczenia samowspomagane
• ćwiczenia w odciążeniu
• ćwiczenia czynne
• ćwiczenia z oporem
• ćwiczenia prowadzone
• redresje (usuwanie przykurczów stawowych)
• wyciągi
• ćwiczenia synergistyczne
• ćwiczenia oddechowe
• ćwiczenia relaksacyjne
• pionizacja i nauka chodzenia
• ogólną - ćwiczenia nie objętych chorobą części ciała
• ćwiczenia ogólnokondycyjne
• ćwiczenia gimnastyki porannej
• ćwiczenia w wodzie
• sport inwalidów

metody kinezyterapeutyczne - bardzo efektywne, specjalistyczne sposoby aplikowania ruchu, często rozbudowane oczęść diagnostyczną, korzystające ze specyficznych technik, stworzone w oparciu o najnowszą wiedzę z zakresu anatomii i fizjologii, biomechaniki. Opracowane z myślą o usuwaniu określonych dysfunkcji:
PNF (odtwarzanie prawidłowej funkcji zaburzonej w przebiegu chorób neurologicznych lub ortopedycznych)
McKenzie (leczenie i diagnozowane przyczyn bólów kręgosłupa (np.: dyskopatia), stawów obwodowych i kończyn, z wykorzystaniem dobranego indywidualnie dla każdego pacjenta zestawu ćwiczeń i terapii manualnej)
NDT - Bobath (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi)
Vojty (stosowana przy rehabilitacji dzieci i dorosłych ze schorzeniami neurologicznymi)
Kaltenborn-Evjenth - (usuwanie dysfunkcji stawów nabytych w przebiegu schorzeń ortopedycznych, z wykorzystaniem specyficznych ruchów biernych i terapii tkanek okołostawowych)
Mulligan (mobilizacje stawów w ruchu)
Kiedy stosuje się kinezyterapię?
Kinezyterapia najczęściej stosowana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po udarach mózgu, po zawale serca, w niektórych chorobach układu oddechowego, w chorobach reumatoidalnych, po zabiegach operacyjnych w jamie brzusznej, przed porodem... Kinezyterapia może być stosowana jako podstawowa i jedyna forma leczenia (np.: w zachowawczym leczeniu wad postawy, bóle krzyża, bolesność stawu rzepkowo udowego, tendinopatie) lub jeżeli choroba wymaga leczenia operacyjnego, może być prowadzona zarówno w okresie przedoperacyjnym jak i po zabiegu. Istnieje wiele dowodów na skuteczność kinezyterapii (jej różnych form), stosowanej jako samodzielna metoda leczenia, w leczeniu schorzeń mięśniowo - szkieletowych. W większości, nawet drobnych urazów narządu ruchu, w których kinezyterapia nie jest podstawową formą leczenia, powinno się ją zastosować po zakończeniu leczenia podstawowego lub równolegle z nim. Kinezyterapię często łączy się z innymi formami leczenia w tym metodami fizjoterapii w celu zwiększenia efektu terapeutycznego.
Jaka może być reakcja organizmu na kinezyterapię ?
Efekt zależy od doboru ćwiczeń. Najczęściej jest to grupa reakcji. Oto niektóre z nich: zwiększenie siły mięśniowej, poprawa zakresu ruchu, poprawa czucia głębokiego, zmniejszenie dolegliwości bólowych, poprawa elastyczności i napięcia tkanek miękkich, zmniejszenie podwyższonego napięcia mięśni, podwyższenie poziomu endorfin, poprawa wydolności krążeniowo - oddechowej, zwiększenie wydzielania mazi stawowej, podwyższenie lub obniżenie ciśnienia krwi, nasilenie procesów przemiany materii, usprawnienie działania narządów układów trawienia i wydalania, hamowanie odruchów patologicznych, sprawniejsze gojenie tkanek.
W jakim celu stosuje się kinezyterapię ?
Stosowanie kinezyterapii umożliwia uzyskanie maksymalnej poprawy utraconej funkcji, przywrócenie prawidłowej mechaniki, ułatwia wystąpienie procesów kompensacji, zabezpiecza przed wykształceniem nieprawidłowych stereotypów ruchowych (np.: zespoły bólowe kręgosłupa) lub przywraca już utracone (np.: kontrola nerwowo-mięśniowa), umożliwia prawidłowy przebieg procesów przebudowy tkanek po urazach i operacjach, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno mięśniowym w postaci ograniczeń ruchu, zapobiega powikłaniom w układzie krążenia i oddychania które mogą wynikać z długiego unieruchomienia.
Kto posiada uprawnienia do prowadzenia kinezyterapii ?
Do prowadzenia kinezyterapii uprawnieni są absolwenci średnich szkół fizjoterapii (technik fizjoterapii) a przede wszystkim absolwenci szkół wyższych o kierunku rehabilitacja ruchowa lub fizjoterapia (fizjoterapeuci). Dodatkowo, efektywne stosowanie metod kinezyterapeutycznych, wymaga ukończenia podyplomowych kursów lub studiów (niektóre szkolenia trwają kilka lat), prowadzonych przez uprawnionych, posiadających międzynarodowe zezwolenia, nauczycieli - instruktorów. Szkolenia takie kończą się egzaminem i potwierdzone są dyplomem, wystawionym przez uznaną w świecie szkołę lub organizację. W ostatnich latach zwiększa się liczba polskich nauczycieli, posiadających wymagane uprawnienia.

Ćwiczenia indywidualne czynne – ćwiczenia wykonywane samodzielnie przez pacjenta pod nadzorem fizjoterapeuty, który ustala rodzaje ćwiczeń indywidualnie dla każdego pacjenta na podstawie wskazówek lekarza i pacjenta. Terapeuta może mieć pod nadzorem kilku pacjentów i wykorzystywać przyrządy i przybory rehabilitacyjne znajdujące się na Sali Ćwiczeń Indywidualnych.2.

Ćwiczenia indywidualne po terapii manualnej - ćwiczenia wykonywane samodzielnie przez pacjenta pod nadzorem fizjoterapeuty, który postępuje zgodnie z zaleceniami otrzymanymi od terapeuty manualnego po przeprowadzonym przez niego badaniu. Terapeuta może mieć pod nadzorem kilku pacjentów i wykorzystywać przyrządy i przybory rehabilitacyjne znajdujące się na Sali Ćwiczeń Indywidualnych

Ćwiczenia bierne i czynno-bierne prowadzone przez terapeutę - leczenie z wykorzystaniem ruchów wykonywanych przez terapeutę na pacjencie w przypadku ograniczonej sprawności pacjenta (np. porażenia) lub w przypadku ręcznego rozciągania różnych tkanek (np. przykurcze mięśni)

Ćwiczenia na przyrządach – ćwiczenia siłowe pod nadzorem fizjoterapeuty z wykorzystaniem urządzeń firmy OLIMP do wzmacniania odpowiednich grup mięśni pracujących w najbardziej korzystnych ustawieniach ciała

Kettler – trening wydolnościowy na rowerze stacjonarnym z możliwością ustawienia różnych programów dawkujących obciążenie. W przypadku niewydolności układu krążenia istnieje możliwość przeprowadzenia treningu sterowanego wartością tętna

Ćwiczenia zespołowe – ćwiczenia prowadzone przez fizjoterapeutę dla grupy pacjentów wykonujących w tym samym czasie to samo ćwiczenie na sali ćwiczeń grupowych. W zależności od rodzaju schorzeń proponujemy gimnastykę krążeniowo-oddechową, ogólnokondycyjną, relaksacyjną oraz gimnastykę dla osób ze schorzeniami kręgosłupa

Ćwiczenia zespołowe w wodzie - ćwiczenia prowadzone przez fizjoterapeutę dla grupy pacjentów wykonujących w tym samym czasie to samo ćwiczenie na basenie. Środowisko wodne odciąża stawy człowieka i jednocześnie daje optymalne warunki do treningu mięśni w przypadku schorzeń stawów kończyn dolnych i kręgosłupa.

Ćwiczenia indywidualne w wodzie – ćwiczenia prowadzone przez fizjoterapeutę w basenie dla jednego pacjenta w przypadku jego ograniczonej sprawności. Terapeuta może egzekwować od pacjenta samodzielne wykonywanie ruchów lub pomagać przy ich wykonaniu.9.

Ćwiczenia w wodzie – aqua aerobik – intensywne ćwiczenia przy muzyce prowadzone na basenie przez instruktora dla grupy osób wykonujących w tym samym czasie to samo ćwiczenie. Ćwiczenia wykonywane są z użyciem specjalnych przyborów zwiększających opór wody.

Nordic Walking – trening wydolnościowy polegający na szybkim marszu z wykorzystaniem kijków wspomagających odpychanie ciała od podłoża przez pracę ramion. Dzięki aktywnej pracy ramion obniża się obciążenie stawów kończyn dolnych oraz kręgosłupa. Praca ramion zwiększa wydatek energetyczny ciała co pomaga szybciej zgubić zbędne kilogramy.

Autoterapia - jest to system terapii i profilaktyki zespołów bólowych narządu ruchu. Polega on na dokładnym i indywidualnym doborze ćwiczeń rozluźniających lub wzmacniających mięśnie oraz edukacji pacjentów do samodzielnego ich wykonania po powrocie do domu. Dokładne i systematyczne stosowanie ćwiczeń ujętych w programie autoterapii zapobiega nawrotom dolegliwości.
Sprzęt do kinezyterapii

Fizykoterapia

Fizykoterapia jest jedną z metod fizjoterapii. Jest formą leczenia wykorzystującą bodźce fizykalne, takie jak:
prąd elektryczny,
ciepło i zimno,
światło,
ultradźwięki,
pola magnetyczne,
wodę w postaci natrysków i kąpieli.

Trochę historii.
Początki tej metody sięgają zamierzchłej przeszłości (460-380 p.n.e.) Wtedy jej stosowanie ograniczało się do wykorzystywania leczniczego wpływu promieni słonecznych i wód mineralnych (bodźce stosowane w sanatoriach do dzisiaj) czy naturalnych źródeł prądu elektrycznego jakimi były niektóre gatunki ryb przykładane do ciała. W miarę rozwoju cywilizacji i techniki, zaczęły powstawać źródła nowych bodźców (pola elektromagnetyczne, ultradźwięki, laser), a niektóre naturalne bodźce, zaczęto generować w sposób sztuczny (prąd elektryczny, źródła ciepła lub promieni ultrafioletowych). Obecnie do aplikowania bodźców fizykalnych służą specjalnie konstruowane urządzenia i aparaty, spełniające określone normy techniczne, dające możliwość precyzyjnego ich dawkowania i zapewniające wysokie bezpieczeństwo wykonywanych zabiegów.
Sposób działania zależy od rodzaju bodźca, jego siły (natężenie i czas działania) oraz od reaktywności organizmu. Np.: kiedy poddajemy się działaniu promieni słonecznych, nasza skóra staje się brązowa. Bodźcem jest promieniowanie ultrafioletowe, reakcją - nie jedyną - wydzielenie barwnika - melaniny. Jeżeli ekspozycja na słońce będzie krótka - opalenizny nie będzie. Jeśli zbyt długa i to w porach silnego nasłonecznienia - dojdzie do poparzenia. U osób o jasnej karnacji ciała nawet małe dawki promieniowania mogą wywołać niepożądane reakcje. Różne bodźce wywołują różne reakcje, bądź grupy reakcji. Ciepło rozszerza naczynia krwionośne - zimno je zwęża. Ultradźwięki zmniejszają napięcie mięśni - elektrogimnastyka zwiększa lub zmniejsza w zależności od parametrów prądu. Prądy impulsowe o odpowiednich parametrach działają także przeciwbólowo. Dobierając rodzaj bodźca oraz jego natężenie osiąga się zamierzony efekt leczniczy. Niektóre zabiegi fizykalne oddziałują bezpośrednio na funkcje życiowe komórki, usprawniając je (biostymulacja). W ten sposób pobudzają naturalne możliwości naszego organizmu do walki z chorobą.
Fizykoterapię można stosować jako leczenie uzupełniające lub jako podstawową formę leczenia. Niestety, brak jest wystarczających dowodów na skuteczność fizykoterapii jako samodzielnej metody leczniczej, w leczeniu schorzeń mięśniowo - szkieletowych. Można ją stosować kiedy zawiodły inne formy leczenia a istnieją wskazania do leczenia fizykoterapią. Można ją łączyć z farmakoterapią. Czasami skutki uboczne działania leku wymuszają zaprzestanie jego stosowania np.: niektóre leki o działaniu p. bólowym i p. zapalnym, stosowane w leczeniu chorób narządu ruchu, szczególnie o charakterze przewlekłym, mogą podrażniać przewód pokarmowy, zwłaszcza u osób chorych na chorobę wrzodową. Pomocne wtedy mogą być zabiegi z zakresu fizykoterapii o działaniu p. bólowym i p. zapalnym. Fizykoterapia prawie nie powoduje skutków ubocznych. Fizykoterapię stosuje się również jako postępowanie przygotowujące do stosowania innych metod fizjoterapii np.: rozgrzanie tkanek przed masażem, lub krioterapia (stosowanie zimna) przed ćwiczeniami czyli kinezyterapią.
Do wykonywania zabiegów z zakresu fizykoterapii uprawnieni są technicy lub magistrowie fizjoterapii (!). Oprócz szkolenia podczas nauki, przechodzą oni dodatkowe szkolenia w czasie pracy, z zakresu bezpieczeństwa użytkowania urządzeń do fizykoterapii.
Niektóre zabiegi fizykalne nie wymagają specjalnego przygotowania. Np.: pole magnetyczne niskiej częstotliwości można wykonywać "przez ubranie". Inne zabiegi jak laseroterapia czy jonoforeza wymagają odsłonięcia (do gołej skóry) okolicy, której dotyczy zabieg. Niektóre bodźce fizykalne nie drażnią receptorów czuciowych rozmieszczonych na naszej skórze. Wykonywanie zabiegów z wykorzystaniem takich bodźców nie wiąże się z żadnymi odczuciami np.: pole magnetyczne. Inne bodźce takie jak prąd elektryczny podrażniają zakończenia nerwów czuciowych. Może to być odbierane jako mrowienie lub szczypanie. Bardzo silne odczucia, takie jak pieczenie czy ból, podczas wykonywania zabiegów, są nieprawidłowe i należy je bezzwłocznie sygnalizować. Po zabiegach silnie rozgrzewających należy, szczególnie w chłodne dni, odczekać przed wyjściem kilkanaście minut na częściowe ustąpienie odczynu po zabiegu. Zabiegi z zakresu elektroterapii powodują powstanie odczynu w postaci zaczerwienienia w miejscu, w którym do skóry przyłożona była elektroda. Jest to zjawisko prawidłowe. Odczyn ten ustępuje w ciągu kilkudziesięciu minut.

Co to jest elektrolecznictwo ?
Elektrolecznictwo jest działem fizykoterapii. W elektrolecznictwie lub elektroterapii wykorzystuje się do leczenia prąd stały oraz prądy impulsowe małej i średniej częstotliwości.
Trochę historii
Pierwsze wzmianki o próbach wykorzystania elektryczności w celach leczniczych pochodzą już ze starożytności, kiedy to do tego celu próbowano wykorzystać pewne gatunki ryb, potrafiące gromadzić ładunki elektryczne, przykładając je do ciała leczonej osoby. Początki elektrolecznictwa sięgają XVIII wieku, kiedy to Luigi Galvani, profesor anatomii, opisał w 1791 r. skurcz mięśnia żaby wywołany działaniem elektryczności. Nieco później Alesasandro Volta, kontynuując doświadczenia Galvaniego buduje pierwsze ogniwo elektryczne. Odkrycie w 1831 r. przez Faradaya zjawiska indukcji elektromagnetycznej, zapoczątkowuje stosowanie prądu indukcyjnego na cześć odkrywcy nazwanego faradycznym (obecnie praktycznie nie stosowany). Do stosowania prądu dla elektrostymulacji mięśni przyczynili się także prace E. H. Du Bois-Reymonda i W. H. Erba prowdzone w końcu XIX wieku.
Jakie zabiegi wchodzą w skład elektroterapii ?
Do wszystkich zabiegów z zakresu elektroterapii używa się specjalnie do tego celu skonstruowanych aparatów. Wszelkie próby wykorzystania innych źródeł prądu są niedozwolone i z a g r a ż a j ą ż y c i u !!!


Galwanizacja - wykorzystywany jest wpływ na organizm prądu stałego; elektrody podłączone do źródła prądu stałego umieszcza się w odpowiednich miejscach na skórze; nazwa wywodzi się od nazwiska lekarza Galvaniego.


Kąpiele elektryczno-wodne - odmiana galwanizacji polegająca na zanurzeniu w wannach podłączonych do źródła prądu stałego dwóch lub czterech kończyn - kąpiel dwu- lub czterokomorowa.




Kąpiel elektryczno-wodna czterokomorowa - kąpiel elektryczna z wykorzystaniem czterech wanienek wypełnionych wodą i prądu stałego na kończyny. Prąd może przepływać od kończyn dolnych do górnych lub od kończyn górnych do dolnych. W zależności od kierunku przepływu prądu uzyskuje się efekt uspokajający, obniżający ciśnienie krwi lub pobudzający, podwyższający ciśnienie krwi

Jonoforeza - prąd stały wykorzystuje się do wprowadzenia przez skórę leków, które ulegają dysocjacji. Leki używane do jonoforezy to m.in.: lidokaina, hydrokortyzon, wapń, jod. Efekt serii zabiegów zależy od użytego leku - działanie p.bólowe, p.zapalne, zmniejszające napięcie mięśni...

Jonoforeza wodna – zabieg stosowany w zwalczaniu nadpotliwości stóp lub dłoniPrądy diadynamiczne - prądy o małej częstotliwości i zmiennej amplitudzie. Dobierając odpowiednie parametry, uzyskuje się działanie przeciwbólowe, poprawę krążenia lokalnego i odżywienia tkanek, oraz działanie przeciwobrzękowe. Zabieg stosowany w leczeniu: choroby zwyrodnieniowej stawów, stanów pourazowych narządu ruchu, zespołów bólowych mięśni i stawów.
Prądy Träberta – prądy charakteryzujące się silnym działaniem na wybrane struktury układu nerwowego. Poprzez działanie prądów Traberta na układ nerwowy uzyskuje się na drodze odruchu poprawę ukrwienia i odżywienia tkanek również w przypadkach zaburzeń krążenia obwodowego. Zabieg stosowany w leczeniu: nerwobólów, zespołów niedokrwiennych kończyn, wspomaganie w leczeniu trudno gojących się ran.
Prądy Kotz’a - trening zdrowych mięśni za pomocą stymulacji prądem średniej częstotliwości. Prądy Kotz`a stosowane są często zarówno w rehabilitacji, jak i w odnowie biologicznej i sporcie jako metoda wspomagania treningu siłowego lub wytrzymałościowego mięśni. Prąd ten nie ma zastosowania w terapii mięśni z uszkodzonym przewodzeniem nerwowym.

Elektrostymulacja mięśni - wykorzystywany jest prąd stały impulsowy (płynący z przerwami). Elektrody umieszcza się na skórze, w odpowiednich miejscach, zwanych punktami elektromotorycznymi. Celem zabiegu jest pobudzenie mięśni do skurczu (mięśnie kurczą się i odpoczywają w rytm płynącego z przerwami prądu). Wykonuje się elektrostymulację mięśni porażonych (z uszkodzonymi nerwami doprowadzającymi impulsy) jako substytut naturalnych pobudzeń oraz zdrowych w celu wzmocnienia ich lub poprawy krążenia obwodowego.

TENS - Przezskórna stymulacja nerwów - elektrostymulacja p.bólowa
Prądy diadynamiczne DD - wykorzystywany jest prąd stały, na który nałożony jest jednopołówkowo wyprostowany prąd sinusoidalnie zmienny; uzyskuje się sześć postaci tych prądów (DF, MF, CP, LP, RS, MM), mających zróżnicowane działanie na tkanki. Do zabiegu wykorzystuje się elektrody cyrklowe, punktowe, lub płytkowe. Najczęściej wykorzystywane jest działanie p.bólowe prądów DD
Prądy interferencyjne - wykorzystywany jest prąd zmienny, średniej częstotliwości, dostarczany z aparatu w dwóch obwodach różniących się częstotliwością prądu. Po odpowiednim ułożeniu dwóch par elektrod na skórze, dochodzi do interferencji prądu wewnątrz tkanek. Różnica w częstotliwości między obwodami wynosi od 0 do 100 herców. Efekt zależny jest od częstotliwości prądu - działanie p.bólowe, elektrogimnastyka mięśni, usprawnienie krążenia obwodowego, zmniejszenie napięcia współczulnego układu nerwowego.

Co to jest światłolecznictwo
Światłolecznictwo jest metodą fizykoterapii, która do leczenia wykorzystuje promieniowanie elektromagnetyczne z zakresu 15000-100 nm (nanometrów). Światło w potocznym rozumieniu tego słowa, to ta część promieniowania elektromagnetycznego, która wywołuje wrażenia wzrokowe. Światłolecznictwo wykorzystuje także zakresy promieniowania niewidoczne dla oka: podczerwień i ultrafiolet. Źródłem promieniowania elektromagnetycznego jest również Słońce. Wykorzystanie promieniowania słonecznego do leczenia to helioterapia. Innym źródłem promieniowania elektromagnetycznego, o pewnych specyficznych właściwościach są lasery.
Rodzaje promieniowania świetlnego
Promieniowanie podczerwone (IR) - w fizykoterapii wykorzystuje się długości fali z zakresu 770-15000 nm. Źródłem tego rodzaju promieniowania są ciała ogrzane, a długość fali zależy od temperatury tego ciała. W praktyce zabiegowej stosuje się specjalne promienniki , które rozgrzewają się do określonej temperatury, lub specjalne żarówki, które w zależności od rodzaju żarnika emitują promieniowanie o różnej długości (lampa Sollux). Promieniowanie IR wnika, w zależności od długości fali, od 10 do 30 mm w głąb tkanek. Źródłem promieniowania podczerwonego jest Słońce. Efekty działania promieniowania IR wynikają ze stosowania ciepła. Są to: rozszerzenie naczyń krwionośnych, zmniejszenie napięcia mięśni, działanie przeciwbólowe, wzmożenie przemiany materii, odruchowy wpływ na narządy położone głębiej przez pobudzenie receptorów cieplnych skóry.Zastosowania: leczenie niektórych przewlekłych i podostrych stanów zapalnych, zespołów bólowych, jako przygotowanie przed masażem, terapią manualną, jonoforezą, kinezyterapią. Źródłem promieniowania podczerwonego o specyficznych właściwościach są także lasery.
Promieniowanie nadfioletowe (UV) - o długości fali z zakresu 100-400 nm. Zakres ten podzielony jest na 3 obszary: obszar A 400-315, obszar B 315-280, obszar C 280-200 nm. Podział uwarunkowany jest odmiennym działaniem biologicznym wymienionych obszarów. Źródłem promieniowania UV są Słońce, ciała ogrzane do wysokiej temperatury, łuki elektryczne, wyładowania jarzeniowe. W praktyce zabiegowej stosowane są specjalne promienniki zwane palnikami. Promieniowanie UV wnika do 2 mm w głąb tkanek. Do reakcji organizmu na działanie promieni UV zalicza się: powstanie pigmentu (opalenizna), wzmożenie rozpadu białek, zmniejszenie zwiększonego stężenia glukozy, synteza związków przeciwkrzywiczych, szybszy wzrost komórek naskórka, pobudzenie działania przysadki, tarczycy, nadnerczy, jajników, jąder, obniżenie podwyższonego ciśnienia krwi, zwiększenie liczby krwinek czerwonych i białych. Promieniowanie UV wykazuje działanie bakteriobójcze.Zastosowania:- do celów kosmetyczno - estetycznych (popularne solaria)- do celów leczniczych m.in.: przewlekły nieżyt oskrzeli, dychawica oskrzelowa, krzywica, trądzik pospolity, czyraczność, owrzodzenia troficzne, trudno gojące się rany, utrudniony zrost kostny, stany rekonwalescencji, niedoczynność tarczycy, niedoczynność jajników. W dermatologii wykorzystuje się współdziałanie pewnych związków chemicznych podnoszących wrażliwość skóry na promieniowanie UV, oraz promieniowania UV z obszaru A (metoda PUVA stosowana w leczeniu łuszczycy).
MAGNETOTERAPIA (LECZENIE POLEM MAGNETYCZNYM)



Magnetotron – (leczenie polem magnetycznym małej częstotliwości). Odpowiednia dawka pola magnetycznego działa na organizm zmieniając polaryzację błon komórkowych, poprawia przyswajanie tlenu przez tkanki i przyspiesza procesy regeneracyjne. Wpływa na poprawę odżywienia tkanek, przyspiesza zrost kostny, stymuluje odnowę kolagenu, poprawia krążenie obwodowe, działa przeciwbólowo, przeciwzapalnie i rozluźniająco. Zabieg stosowany w leczeniu: stanów po złamaniach kości, zwichnięciach stawów, naderwania ścięgien i torebek stawowych, zmian zwyrodnieniowych i stanów zapalnych stawów kręgosłupa i kończyn, osteoporozy, choroby niedokrwiennej serca, zapaleń zatok, oskrzeli, trudno gojących się ran.

Viofor - całe ciało lub miejsce w ciele poddane tonizującemu działaniu pola magnetycznego o niskim natężeniu. Delikatna stymulacja całego ciała polem magnetycznym o niskim natężeniu wywołuje w organizmie procesy o charakterze regeneracyjnym, przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Przeciwdziała stresom dnia codziennego, ułatwia zasypianie i poprawia jakość snu, poprawia koncentrację, działa uspokajająco i wzmacnia odporność organizmu. Zapobiega osteoporozie, reguluje poziom cholesterolu i ciśnienie krwi. Zabieg stosowany w leczeniu: nadmiernego napięcia mięśni w wyniku stresu lub przeciążeń czynnościowych, przewlekłej nerwicy, przewlekłych stanów zapalnych stawów i mięśni, bezsenności.

FOTOTERAPIA CZYLI ACTYNOTERAPIA (ŚWIATŁOLECZNICTWO)



Bioptron - naświeltanie biostymulacyjnym światłem imitującym promieniowanie słoneczne bez czynnika UV. Lampa emituje światło spolaryzowane podobne do słonecznego pozbawione szkodliwego działania promieniowania ultrafioletowego. Swym łagodnym działaniem wspomaga regenerację ułatwiając leczenie i powrót do równowagi wewnętrznej organizmu. Przyspiesza gojenie ran i owrzodzeń skóry. Czas emisji - 10 min. Zabieg stosowany w leczeniu: zespołów bólowych stawów kończyn i kręgosłupa, nerwobólów, zmian owrzodzeniowych skóry, przewlekłych stanów zapalnych stawów i mięśni.










Kwarcówka – promieniowanie UV stymulujące aktywację witaminy D3 z jednoczesnym działaniem antyseptycznym na naświetlaną tkankę. Opis: Lampa emitująca głównie promieniowanie ultrafioletowe (UV). Wpływając na metabolizm witaminy D3, stosuje się ją w profilaktyce i leczeniu krzywicy u dzieci oraz w celu przyspieszenia gojenia kości oraz w osteoporozie. Działając bakteriobójczo wspomaga leczenie chorób skóry. Zabieg stosowany w leczeniu: krzywicy u dzieci, trudno gojących się ran, anemii witaminowej, nawykowych złamań kości.

Sollux - nagrzewanie tkanek za pomocą lampy o silnym świetle podczerwonym. Podczas naświetlania dochodzi do dość głębokiego przegrzania tkanek tym samym uaktywniają się procesy przekrwienia tkani nawet w głębokich, chorobowo zmienionych miejscach. Dzięki ogrzaniu uzyskuje się miejscową poprawę ukrwienia oraz pobudzenie procesów metabolicznych. W wyniku podwyższenia progu bólu naświetlanie w seriach działa przeciwbólowo. Stosowanie różnej barwy filtrów rozszerza skutecznie zakres możliwości leczniczych lampy. Zabieg stosowany w leczeniu: przewlekłych stanów zapalnych układu ruchu, starych zmian pourazowych, nerwobólów, zespołów bólowych kręgosłupa, zapaleniu zatok

Laser - precyzyjne naświetlanie tkanek za pomocą światła laserowego o parametrach biostymulacyjnych. Wykorzystując światło laserowe o niskim natężeniu do tzw. biostymulacji laserowej, możemy dostarczyć do tkanek i komórek dodatkową energię wspomagając naturalne procesy regeneracyjne organizmu i przyspieszając gojenie. Dodatkowo, poprzez zmiany w gospodarce tlenowej komórek i polaryzacji błon komórkowych uzyskujemy wyraźne działanie przeciwbólowe. Dzięki użyciu skanera promień lasera dostarczany jest równomiernie do całej objętej zabiegiem okolicy. Zabieg stosowany w leczeniu: zespoły bólowe kręgosłupa, choroby zwyrodnieniowej stawów, zapaleniach przewlekłych nerwów, trudno gojących się ran, blizn pooperacyjnych, bólów korzeniowych i nerwobólów, przykurczów mięśni.
Laser punktowy - jest modyfikacją aplikowania promieniowania poprzez ściśle określone punkty spustowe bólu. Wykonując zabieg na ściśle określonych punktach możemy zwiększyć jego skuteczność, koncentrując energię lasera w miejscach, w których efekt jego działania będzie największy.
Laser prysznicowy - kolejna modyfikacja aplikowania promieniowania laserowego za pomocą sondy lasera w kształcie końcówki prysznica. W schorzeniach, gdy nie można dokładnie określić punktów, w których zastosowanie lasera będzie najefektywniejsze, lub gdy tych punktów jest za dużo (np. w przypadku bólu rozlanego, obejmującego dużą okolicę), można zastosować specjalną sondę prysznicową, która pozwala na objęcie zabiegiem większego obszaru.
Fototerapia antystresowa - dostarczanie bodźców świetlnych aparatowi wzroku odpowiednią dawką światła o określonych parametrach (kompensacja braku światła słonecznego). Terapia światłem o parametrach zbliżonych do światła słonecznego. Stosowana głównie w sytuacji, gdy występuje zmniejszona ilość naturalnego światła (pochmurna jesień, zima, praca w pomieszczeniach nie pozwalająca na bezpośredni kontakt ze światłem słonecznym). Zapobiega depresji sezonowej, złemu samopoczuciu, apatii, uczuciu smutku, lęku, pomaga w walce z bezsennością.

LECZENIE ULTRADŹWIĘKAMI (ULTRASONOTERAPIA)
Fale akustyczne o wysokiej częstotliwości (1 – 3 MHz), czyli ultradźwięki mają zastosowanie w lecznictwie. Tkanka naświetlana tego typu falami podlega mikromasażowi którego efektem jest zwiększona temperatura, przyspieszone mikrokrążenie. Powyższe reakcje tkankowe mają działanie przeciwbólowe, rozluźniające, przyspieszające gojenie. Poprzez zwiększenie ukrwienia i działanie mechaniczne fali ultradźwiękowej obserwuje się także korzystny efekt przy leczeniu zwapnień tkanek miękkich czego przykładem może być ostroga piętowa. Zabieg stosowany w leczeniu: przewlekłej choroby reumatycznej stawów, artroz, zgrubień okostnej ( ostroga piętowa, osteofity), przewlekłe stany zapalne mięśni, torebek stawowych, zespoły bólowe kręgosłupa.

Ultradźwięki z elektroterapią (terapia skojarzona) - bodźcowanie tkanek falami akustycznymi z jednoczesnym aplikowaniem prądu elektrycznego leczniczego. Dzięki bardzo nowoczesnej technologii medycznej połączono działanie rozluźniające i przeciwbólowe ultradźwięków ze stymulującym nerwy i mięśnie prądem elektrycznym o odpowiednich parametrach. Rozwiązanie takie pozwoliło na bardziej efektywne działanie lecznicze ultradźwięków dzięki czemu wzrosła stanowczo skuteczność terapeutyczna zabiegu. Zabieg stosowany w leczeniu: przewlekłej choroby reumatycznej stawów, artroz, zgrubień okostnej (ostroga piętowa, osteofity), przewlekłych stanów zapalnych mięśni, torebek stawowych, zespołów bólowych kręgosłupa, nerwobólów, chorób zwyrodnieniowych stawów kręgosłupa, stanów pourazowych układu kostnego.

Krioterapia (krio- + gr. therapeía - leczenie) to w medycynie leczenie zimnem.
Wyróżnia się krioterapię miejscową (zwana inaczej kriodestrukcją) oraz krioterapię ogólną.
Krioterapia miejscowa polega na przyłożeniu przy pomocy specjalnego aplikatora bardzo niskiej temperatury, która dostarczana jest do miejsca zmienionego chorobowo. Zabieg zamrażania i rozmrażania powtarza się w jednym cyklu kilkakrotnie. Doprowadza to do zamarzania zawartości komórek, pękania błon biologicznych i w konsekwencji destrukcji tkanki. Krioterapia miejscowa stosowana jest do leczenia:
zmian skórnych łagodnych i złośliwych (np. brodawki skórne, choroba Bowena)
zmian powstałych na błonach śluzowych (np. leukoplakia, pachydermia, kłykciny kończyste)
destrukcji zmian łagodnych i nowotworowych w obrębie jamy brzusznej, zwłaszcza wątroby (np. naczyniak)
Krioterapia ogólna polega na poddaniu całego ciała przez krótki czas (do 3 minut) działaniu bardzo niskich temperatur (od -160 do -100°C). Powodować to ma reakcje organizmu na zimno, które są korzystne w leczeniu wielu chorób. Organizm człowieka, przez lata przyzwyczaja się do różnych zakażeń, infekcji, oraz stanów zapalnych. Tym samym po jakimś czasie przestaje je samoistnie zwalczać. Dlatego pod wpływem niskich temperatur, organizm człowieka na nowo tworzy mapę zagrożeń, infekcji i stanów zapalnych i znów zaczyna produkować przeciwciała, które je zwalczają. Tym samym zostaje na nowo pobudzono naturalna ochrona immunologiczna organizmu.
Krioterapię można stosować m.in. w takich przypadkach jak:
zapalenia stawów (reumatoidalne, młodzieńcze przewlekłe, reaktywne, łuszczycowe, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa)
zmiany zapalne stawów o podłożu metabolicznym - dna moczanowa
przewlekłe zapalenie kręgosłupa szyjnego
zespół bolesnego barku
zapalenie okołostawowe ścięgien, torebki stawowej i mięśni
zespół fibromialgii (choroby reumatyczne tkanek miękkich)
zwichnięcie i skręcenie urazowe stawów
uszkodzenie łękotki
naderwanie ścięgien i mięśni
zwalczanie przewlekłego i patologicznego bólu (metoda zachowawcza)
zwalczanie odruchowej i ośrodkowej spastyczności mięśni w procesie rehabilitacji neurologicznej
ostre i zadawnione urazy sportowe i pooperacyjne
oraz dla odnowy biologicznej
u przemęczonych fizycznie i psychicznie osób dorosłych
u sportowców wyczynowych
Przeciwwskazania:
krioglobulinemia
kriofibrynogemia
αgammaglobulinemia
nocna napadowa hemoglobinuria
ropno-zgorzelinowe zmiany na skórze
neuropatie układu współczulnego
niedoczynność tarczycy
znaczna niedokrwistość
stosowanie niektórych leków (neuroleptyki, alkohol)
wyniszczenie i wychłodzenie organizmu
schorzenia mięśnia sercowego lub aparatu zastawkowego serca w okresie niewydolności krążenia
przecieki żylno-tętnicze w płucach
ciężkie postacie dusznicy bolesnej wysiłkowej i dusznicy bolesnej spontanicznej
różnego pochodzenia ostre schorzenia dróg oddechowych
miejscowe zaburzenia ukrwienia
zaawansowana miażdżyca
choroba nowotworowa
zespół Prinzmetala
obecność miejscowych odmrożeń
uszkodzenia skóry
nadciśnienie tętnicze znacznego stopnia
klaustrofobia
wiek powyżej 65 lat
zaburzenia rytmu serca przy jego częstości wyższej od 100/min.
przebyte zakrzepy żylne i zatory tętnic obwodowych

Laseroterapia – grupa zabiegów terapeutycznych, w których stosuje się lasery medyczne.
Do laseroterapii wykorzystywane bywają lasery różnego typu, m.in.:
gazowe, zazwyczaj funkcjonujące w oparciu o dwutlenek węgla (CO2);
półprzewodnikowe, zazwyczaj na arsenku galu (GaAs);
rubinowe.
Stosowane bywają zarówno lasery pracujące w sposób ciągły (z jednakową mocą od włączenia do wyłączenia lasera), jak i impulsowo (wyzwalające serię krótkotrwałych impulsów, o czasie trwania liczonym w pikosekundach lub nawet w w femtosekundach).
Zabiegi laseroterapeutyczne wykonywane są w różnych celach, m.in. do bezkrwawych zabiegów chirurgicznych, w których laser w pewnym sensie zastępuje nóż, w tym także do zabiegów neurologicznych, okulistycznych i stomatologicznych, do koagulacji tkanek, do niszczenia (fotoablacja) chorych tkanek, a także do zabiegów terapii fotodynamicznej z użyciem fotosensybilizatorów (w ciągu kilkugodzinnej ekspozycji na promieniowanie lasera średniej mocy niszczone są te tkanki - np. nowotworowe - które uprzednio wchłonęły fotosensybilizator). Osobną grupę zbiegów laseroterapeutycznych stanowią działania zachowawcze - biostymulacja z użyciem laserów niskoenergetycznych.
Zaletą zabiegów z użyciem lasera jest brak fizycznego kontaktu narzędzia z tkankami leczonej osoby, dzięki czemu praktycznie eliminuje się ryzyko zakażenia; ponadto precyzja zabiegu jest zazwyczaj znacząco wyższa, niż przy użyciu technik klasycznych.

TLK MED w ramach fizykoterapii proponuje szeroki zakres zabiegów:

• krioterapię
  
  
• laseroterapię
  
  
• magnetoterapię
  
  
• elektroterapię
  
  
• ultradźwięki
  
  
• inhalacje ultradźwiękowe
  
  
• światłolecznictwo
  
  
• hydroterapię

Rodzaje masażu

MASAŻ - fotki




















MASAŻ KLASYCZNY
Sztuka masażu przywędrowała do nas z Dalekiego Wschodu, a dokładnie z Indii i Chin. W tamtych odległych czasach masaż był nie tylko zabiegiem terapeutycznym – stanowił również dopełnienie religijnych obrzędów. Sam Hipokrates rzekł: „lekarz musi mieć wielorakie umiejętności, lecz obowiązkowe jest rozcieranie… Może ono zwiększyć moc rozluźnionego stawu, albo rozluźnić staw zanadto zesztywniały”. Masaż stosowano w celu łagodzenia dolegliwości towarzyszących przeróżnym chorobom. I tak oto wielkiego rzymskiego przyrodnika, Pliniusza, poddawano masażom, aby przeciwdziałać dokuczającej mu dychawicy, a Juliusza Cezara systematycznie oszczypywano, co miało łagodzić jego nerwobóle i bóle głowy związane z padaczką. Definicję masażu odnajdujemy w dziele Avicenny, arabskiego filozofa i lekarza z XI wieku. Wedle niego masaż to działanie mające na celu „rozpraszanie zużytych substancji, znajdujących się w mięśniach, a nieusuwanych poprzez pracę”.
W okresie średniowiecza, zdecydowanie „gardzącego ciałem”, o masażu słychać było nieco mniej. Wielki „powrót” nastąpił we Francji, za sprawą znakomitego lekarza Ambrożego Pare (1517-1590). Po raz pierwszy w dziejach medycyny chirurg ten zaczął stosować masaż jako oficjalną, lekarską metodę leczenia. Ponadto, jako pierwszy przeprowadził badania nad jego fizjologią. System stosowania masażu w poszczególnych chorobach i w profilaktyce opracowali lekarze szwedzcy. W 1813 roku powstał w Sztokholmie pierwszy zakład, oferujący masaże jako jeden z zabiegów. Duże zasługi w propagowaniu masażu miał również polski lekarz Izydor Zabłudowski (1851-1906), kierownik Uniwersyteckiego Zakładu Masażu Leczniczego w Berlinie. Podniósł on rangę masażu, porównując go do innych dyscyplin wiedzy lekarskiej na poziomie uniwersyteckim. Szybki rozwój fizjologii i neurofizjologii przyczynił się do powstania nowych metod, takich jak masaż segmentarny, limfatyczny, łącznotkankowy i okostnowy. W obecnych czasach zalety masażu zdobywają naukowe potwierdzenie, a zabieg ten jest uznaną przez medycynę formą terapii.
W masażu klasycznym wykorzystuje się bodźce mechaniczne w celu leczenia zewnętrznych i wewnętrznych objawów chorobowych. Działanie masażu można podzielić na miejscowe i ogólne. Działanie lokalne obserwujemy, kiedy wywołane masażem tarcie powoduje wytwarzanie się ciepła, które z kolei wpływa na rozszerzenie naczyń krwionośnych. Większy przepływ krwi przez mięśnie przyspiesza dostarczanie do nich substancji odżywczych, a jednocześnie usprawnia wydalanie produktów przemiany materii. Działanie ogólne masażu dotyczy stymulacji układu nerwowego.
Do technik wykorzystywanych w masażu klasycznym zaliczamy: głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, oklepywanie, wibrację, roztrząsanie i wyciskanie. W zależności od rodzaju zastosowanych technik, masaż może wpływać na układ nerwowy uspokajająco (głaskanie, wibracja) lub pobudzająco (ugniatanie, oklepywanie). A oto inne przykłady pozytywnego działania masażu: usuwanie obumarłych komórek naskórka, wzmocnienie czynności wydzielniczej gruczołów łojowych i potowych, zwiększenie zdolności mięśni do pracy i podniesienie ich napięcia, zwiększenie elastyczności i wytrzymałości aparatu więzadłowego, a zarazem stopnia ruchomości stawu, pobudzenie układów krwionośnego i limfatycznego (co powoduje likwidację objawów zastoinowych, a także wchłanianie obrzęków), usprawnianie działania układu oddechowego, poprawa trawienia i przyswajania substancji odżywczych, a także – przyspieszenie wydalania niestrawionych produktów, poprawa czynności filtracyjnej nerek i wydalania substancji przemiany materii w postaci moczu, przyspieszenie procesów biochemicznych zachodzących w naszym organizmie.
Najczęściej masaż klasyczny wykorzystywany jest w leczeniu chorób narządu ruchu. Główną zasadą jest stosowanie masażu zgodnie z kierunkiem przepływu krwi żylnej. Nigdy nie masujemy węzłów chłonnych. Zabieg powinien być wykonywany na granicy bólu. Podstawową serią masaży jest 10 zabiegów. Czas trwania masażu całkowitego nie powinien przekroczyć 60 minut, a masaż jednej części ciała – 15-20 minut. W celu uniknięcia powikłań, osoba wykonująca zabieg musi znać wskazania i przeciwwskazania do wykonywania masażu klasycznego.

Wskazania do masażu całościowego:
- w stanach wyczerpania u osób bez zmian organicznych,
- w rekonwalescencji jako masaż kondycyjny,
- w ogólnych zaburzeniach statyki jako sposób zapobiegania odleżynom, zaburzeniom w układzie krążenia i oddychania,
- w leczeniu nerwic typu psychogennego,
- u dzieci – leczenie krzywicy, hipotrofii, hipotonii mięśniowej i nadwagi.

Wskazania do masażu częściowego

Choroby układu krążenia – przewlekła niewydolność krążenia obwodowego, obniżone ciśnienie krwi, nieznacznego stopnia otłuszczenie serca, stwardnienie tętnic obwodowych (wskazany bardzo delikatny masaż), stany po zakrzepowym zapaleniu żył (nie wcześniej niż 6 miesięcy po ustąpieniu choroby), choroba Raynauda, choroba Bürgera (I i II stadium), zespoły żylakowe bez owrzodzeń.

Choroby układu oddechowego – rozedma płuc, niedodma płuc, przewlekły nieżyt oskrzeli, astma oskrzelowa (w okresie międzynapadowym), stany po zabiegach torakochirurgicznych, stany po zapaleniu płuc i oskrzeli.

Choroby skóry – zaburzenia odżywcze, choroby naczyń limfatycznych, przewlekłe odmrożenia, blizny pourazowe i pozabiegowe, doły poinsulinowe, w celach kosmetycznych.

Choroby mięśni poprzecznie prążkowanych – przeciwdziałanie zanikom mięśniowym z nieczynności, dla uzyskania przyrostu masy mięśniowej, zaniki mięśni pochodzenia neurogennego, zmiażdżenia mięśni, zerwania włókien mięśniowych, wylewy krwawe śródmięśniowe, przewlekłe stany zapalne mięśni, zmęczenie mięśni po wysiłku fizycznym.

Zaburzenia napięcia mięśni gładkich narządów jamy brzusznej – niedowłady żołądka, niedowłady jelit, zaparcie nawykowe, opadnięcie trzewi.

Choroby nerwów obwodowych – przewlekłe zapalenia nerwów, nerwobóle, sympatialgie, kauzalgie, zapalenie wielonerwowe splotów nerwowych, zespół wypadnięcia krążka międzykręgowego.

Choroby ośrodkowego układu nerwowego – zapalenie przednich rogów rdzenia, kręgowego stany po urazach ośrodkowego układu nerwowego, choroby mózgu, opon mózgowych i choroby naczyń krwionośnych mózgu.

Choroby narządu ruchu – stłuczenia, skręcenia, zwichnięcia, wylewy krwawe w tkankach miękkich po ustąpieniu ostrego odczynu miejscowego, zmiany przeciążeniowe, choroby kości i stawów z przykurczami, stany po złamaniach (dopiero po pełnej konsolidacji), stany pooperacyjne narządu ruchu, przewlekłe zapalenie stawów mięsni i ścięgien, zapalenie pochewek ścięgnistych, zmiany zniekształcające kostno-stawowe, wady wrodzone oraz zaburzenia rozwojowe narządu ruchu, stany przed zabiegami operacyjnymi narządu ruchu.

Choroby reumatyczne – wszelkie postacie gośćca, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, zmian zwyrodnieniowe tkanek miękkich.

Choroby dziecięce – dysplazja stawu biodrowego, zwichnięcie stawu biodrowego, wady postawy (skrzywienie kręgosłupa), płaskostopie.

Niektóre choroby geriatryczne.

Choroby zawodowe – choroba wibracyjna, przewlekła postać choroby Banga, przewlekła postać choroby kesonowej, nerwobóle w wyniku zatruć, zmiany wynikające ze zmiennego mikroklimatu środowiska pracy, zmiany w narządzie ruchu z przeciążenia, nerwice ruchowe i czynnościowe związane z charakterem i organizacja pracy.

Przeciwwskazania do stosowania masażu
- stany chorobowe ze znacznie podwyższona temperaturą,
- krwotoki lub zagrożenie ich wystąpienia,
- choroby zakaźne,
- ostre stany zapalne,
- choroby skóry, którym towarzyszą pęcherze, wypryski i przerwanie ciągłości,
- III i IV stadium choroby Bürgera,
- jamistość rdzenia kręgowego,
- zapalenie szpiku kostnego z przetokami,
- łamliwość kości,
- wczesne stany po złamaniu kości,
- niektóre owrzodzenia podudzi,
- stany ropne,
- zapalenie żył,
- świeże zakrzepy,
- daleko posunięta miażdżyca,
- niewyrównane wady serca,
- tętniaki,
- ciąża,
- menstruacja,
- choroby nowotworowe.

Masażu powłok brzusznych nie należy wykonywać w przypadku:
- jeśli od spożycia przez pacjenta posiłku nie minęły przynajmniej dwie godziny,
- choroby wrzodowej z krwawieniami,
- kamicy wątrobowej lub nerkowej,
- stanów zapalnych dróg żółciowych,
- chorób jelit z owrzodzeniami, krwawieniami i przy przewlekłych niedrożnościach,
- ostrych i podostrych stanów zapalnych narządów miednicy mniejszej,
- chorób nowotworowych.


MASAŻ LIMFATYCZNY

Chłonka (inaczej limfa) to płyn krążący w układzie limfatycznym. Ilość chłonki, która w ciągu doby odpływa do krwi, waha się od jednego do dwóch litrów, przy czym w stanach zapalnych wytwarzanie chłonki znacznie wzrasta. W tkankach wszystkich narządów chłonnych powstają limfocyty (bezziarniste krwinki białe). Narządy chłonne zbudowane są z tkanki siateczkowatej, której oczka prawie wyłącznie wypełnione są limfocytami. Do najniższych postaci narządów chłonnych zaliczyć można skupienia limfocytów, do niższych – plamy mleczne, grudki samotne, grudki skupione i migdałki. Wyższymi postaciami są węzły chłonne. Są to narządy zamknięte, otoczone torebką i włączone w przebieg naczyń chłonnych. Ich średnicy dochodzi do około 3 cm (najmniejsze są mikroskopijnej wielkości). Mogą występować pojedynczo, choć najczęściej są zlokalizowane w grupach od 2 do 15. Węzły przynależne do jednego narządu lub jednej części ciała nazywamy węzłami regionalnymi. Liczba węzłów chłonnych u człowieka jest zmienna i waha się w granicach od 330 do 450. Węzły zatrzymują bakterie przemieszczające się wraz z chłonką, nie są jednak żadną przeszkodą dla wirusów. Do narządów chłonnych najwyższego rzędu należą: biała miazga śledziony i grasica. Głównym zadaniem narządów chłonnych jest produkcja limfocytów. Jednocześnie stanowią one swoistą straż graniczną, chroniącą organizm przed zagrożeniami z zewnątrz.
Liczne badania kliniczne potwierdzają ogromną rolę układu chłonnego. Udowodniono, że zaburzenia w krążeniu limfy powodują wiele chorób narządów wewnętrznych. Oto osiem grup procesów chorobowych oraz innych stanów zdrowotnych, którym towarzyszy powiększenie węzłów chłonnych:
- choroby zakaźne,
- sarkoidoza,
- odczyny po szczepieniach ochronnych,
- limfadenopatie polekowe,
- kolagenozy,
- choroby skóry,
- choroby nowotworowe układu chłonnego,
- przerzuty nowotworowe.
Powiększenie węzłów chłonnych może być również związane z długotrwałymi stanami zapalnymi.
Wykonanie masażu metodą drenażu limfatycznego wymaga niezwykłej precyzji i płynności ruchu. Choć techniki, które stosujemy w tym przypadku, noszą znajome nazwy (głaskanie, rozcieranie, ugniatanie i ucisk), zdecydowanie różnią się one od wykorzystywanych w masażach klasycznym i segmentarnym. W celu osiągnięcia zamierzonego efektu, wszystkie techniki muszą mieć charakter „przepychający”. Należy również kontrolować siłę, z jaką wykonujemy zabieg, aby nie dopuścić do nadmiernego rozgrzania tkanek. Drenaż wykonujemy od obwodu w kierunku ujść żylnych. Jednakże na początku musimy udrożnić większe pnie limfatyczne i węzły chłonne, a dopiero potem przepychać chłonkę z obwodu (np. opracowanie kończyny górnej: węzły pachowe, węzły w obrębie stawu ramiennego, naczynia chłonne na ramieniu, węzły chłonne w obrębie stawu łokciowego, naczynia chłonne przedramienia, węzły chłonne w obrębie stawu nadgarstkowego oraz naczynia chłonne palców i śródręcza). Metoda drenażu stosowana w Polsce wymaga przynajmniej dwukrotnego opracowania większych węzłów chłonnych. W trakcie masażu głowy lub kończyn bardzo ważne jest ułożenie pacjenta w tzw. pozycji drenażowej, ułatwiającej odpływ chłonki (kończyny powyżej tułowia, niewielkie zgięcia w stawach). Tempo zabiegu musi być wolne, około 10-15 ruchów na minutę. Czas zabiegu częściowego wynosi 15-20 minut, całościowego – do 60 minut.
Szczególnym wskazaniem do drenażu limfatycznego są stany, którym towarzyszą obrzęki, wysięki oraz zmiany skórne, spowodowane zaburzeniami w krążeniu limfy. Przed wykonaniem masażu należy skonsultować się z lekarzem w kwestii czasu rozpoczęcia drenażu, obszaru zabiegu oraz liczby powtórzeń. Jest to szczególnie istotne w przypadku pacjentów po przebytych chorobach zakaźnych, podostrych stanach zapalnych przebiegających z obrzękami, amputacjach i resekcjach w przebiegu chorób nowotworowych.

Przeciwwskazania do wykonania drenażu limfatycznego to:
- choroby nowotworowe układu chłonnego,
- nowotwory oraz ich przerzuty,
- choroby zakaźne,
- obrzęki i wysięki w przebiegu ostrych stanów zapalnych.

MASAŻ SEGMENTARNY

Masaż segmentarny pozwala na wykrywanie i usuwanie zmian chorobowych, a często również ich przyczyn na drodze odruchowej. Znajduje szczególne zastosowanie w leczeniu chorób narządów wewnętrznych. Związane to jest z podstawową czynnością ośrodkowego układu nerwowego, którą jest odbieranie bodźców przez receptory i odpowiednie reagowanie na nie przez efektory. Droga pomiędzy receptorem a efektorem stanowi łuk odruchowy.
Podstawą naukową masażu segmentarnego są łuki odruchowe skórno-trzewne. Pewne ściśle określone okolice ciała (skóra, mięśnie, tkanka łączna, naczynia i kości) są połączone nerwowo, wewnątrzwydzielniczo i humoralnie z określonymi narządami wewnętrznymi i mogą na siebie wzajemnie oddziaływać, tworząc tzw. krąg czynnościowy. Jakikolwiek proces chorobowy w którymś z elementów kręgu czynnościowego może dawać zmiany odruchowe w pozostałych elementach tego kręgu – nawet odległych od ogniska chorobowego.
U człowieka wyróżniamy: osiem segmentów szyjnych oznaczanych literą „C” od łacińskiego przymiotnika cervicalis (C1-C8), dwanaście segmentów piersiowych oznaczonych literami „Th” od łac. thoracicus (Th1-Th12), pięć segmentów lędźwiowych oznaczanych literą „L” od łac. lumbalis (L1-L5), pięć segmentów krzyżowych oznaczanych literą „S” od łac. sacralis (S1-S5) oraz jeden segment zaopatrywany przez parę nerwów szczątkowych ze splotu guzicznego, oznaczony „Co” od łac. coccygeus.

Poniżej kilka przykładów odruchowych objawów chorobowych.
1. W schorzeniach pęcherzyka żółciowego występuje przeczulica skórna w dolnym odcinku klatki piersiowej w segmentach Th6-Th10.
2. W dusznicy bolesnej występują bóle samoistne lub przy dotyku w lewej połowie klatki piersiowej, promieniujące do lewego ramienia.
3. Procesy zapalne w kręgosłupie wywołują zmiany w skórze w postaci rozstępów w okolicy przykręgosłupowej.
4. W chorobach płuc oraz w porażeniu połowicznym występuje połowiczne pocenie się pacjenta.
5. W chorobach płuc obserwuje się rozszerzenie naczyń krwionośnych po stronie chorego płuca, na wysokości drugiego i trzeciego żebra.
6. W zapaleniu wyrostka robaczkowego występuje ograniczone napięcie mięśniowe powłok brzusznych po prawej stronie.
7. W schorzeniach szczytów płuc obserwuje się zmiany napięcia mięśni obręczy barkowej.
8. W dusznicy bolesnej występuje wzmożone napięcie mięśni piersiowych.
9. W chorobach płuc obserwuje się boczne wygięcie kręgosłupa w stronę chorą oraz bolesność uciskową mostka.
10. W kamicy nerkowej obserwuje się boczne skrzywienie kręgosłupa.
11. W chorobach jelit obserwuje się zaburzenia miesiączki i na odwrót – zaburzenia jelitowe towarzyszą chorobom narządów płciowych.
12. W ropnych schorzeniach skóry, zwłaszcza w segmentach Th7-Th8, obserwuje się gwałtowne bóle żołądka.
13. Czyraki w obrębie twarzy często dają bóle promieniujące do zębów.
14. Poparzenia w segmentach Th12-L1 wywołują dolegliwości ze strony pęcherza moczowego.
15. Zaparciom często towarzyszy wzmożone napięcie w mięśniach biodrowych i pośladkowych.
16. Dyskopatie szyjne bywają przyczyną dolegliwości sercowo-naczyniowych.
W masażu segmentarnym stosujemy takie same techniki jak w masażu klasycznym. Dodatkowo posługujemy się chwytami specjalnymi, takimi jak min: piłowanie, śrubowanie, chwyt międzykolcowy, podłopatkowy, sprężynowanie klatki piersiowej. Ogólne działanie tej formy masażu obejmuje poprawę wydolności organizmu, poprawę ukrwienia tkanek i narządów wewnętrznych, zwiększenie ruchomości klatki piersiowej i pojemności życiowej płuc, normalizację perystaltyki jelit, hormonalną regulację działalności poszczególnych narządów oraz znormalizowanie stanu pobudliwości układu nerwowego.
Masaż segmentarny zawsze rozpoczynamy od opracowania kręgosłupa. Przed przystąpieniem do zabiegów musimy najpierw wyszukać wszystkie zmiany odruchowe w tkankach a także „punkty maksymalne”. Czas trwania masażu jednej „części segmentowej” wynosi około 20 minut. Niewskazane jest używanie jakichkolwiek środków poślizgowych, ze względu na zaburzenia wyczucia palpacyjnego. Masażysta musi znać wszystkie możliwości wystąpienia „przesunięć odruchowych” (16 wyróżnionych zmian powstałych na skutek niewłaściwie wykonanego masażu) i sposoby ich usunięcia.
Najtrudniejszym, a zarazem najważniejszym, zagadnieniem w masażu segmentarnym jest kwestia dawkowania. Reakcja organizmu na bodziec zastosowany w trakcie masażu zależy od stanu reaktywności ustroju oraz od siły bodźca. W celu osiągnięcia efektu leczniczego obydwa te czynniki muszą być precyzyjnie zgrane. Zgodnie z regułą Arndt-Schultza, słabe bodźce pobudzają procesy życiowe, średnie – potęgują je, silne – hamują, a najsilniejsze – znoszą.

Główne wskazania do masażu segmentarnego:
- czynnościowe i przewlekłe choroby narządów wewnętrznych,
- zaburzenia krążenia,
- czynnościowe, zwyrodnieniowe i przewlekłe gośćcowe choroby kręgosłupa, stawów i tkanek miękkich,
- stany pourazowe (skręcenia, zwichnięcia, złamania),
- zaburzenia autonomicznego układu nerwowego,
- zaburzenia funkcjonowania gruczołów wewnątrzwydzielniczych.
Przeciwwskazania:
- brak zmian odruchowych,
- wszystkie ostre bakteryjne zapalenia tkanek i narządów, wymagające interwencji chirurgicznej,
- wszystkie zakażenia ogólne przebiegające z wysoką temperaturą,
- ostre stany zapalne,
- choroby nowotworowe,
- krwawienia i krwotoki oraz groźba ich wystąpienia.



MASAŻ RELAKSACYJNY



Pobudza mięśnie, skórę i układ krążenia, a zarazem wspaniale oddziałuje na układ nerwowy - równoważy wysyłane przez ciało negatywne reakcje na stres, likwiduje mimowolne napięcie mięśni, przywraca prawidłowy rytm serca, właściwe krążenie i ciśnienie krwi, a nawet pomaga w walce z bezsennością.
Fenomen jakim jest ludzki dotyk sprawia, iż subtelny masaż relaksacyjny wykorzystujemy jako jedną z metod terapeutycznych, kosmetycznych oraz relaksacyjnych.
Celem masażu relaksacyjnego jest zmniejszenie, potem całkowite zniesienie napięcia mięśniowo-nerwowego i psychicznego, tym samym uzyskanie pełnego rozluźnienia, odprężenia.
Z tego powodu ruchy wykonywane przez masażystę są spokojne, powolne, rytmiczne, łagodne a ich zadaniem jest uspokoić duszę i ciało.
Umiejętność relaksowania się jest bardzo cenna, szczególnie dzisiaj, kiedy 90% ludzi szuka pomocy u lekarzy z powodu dolegliwości związanych ze stresem, takich jak: bóle pleców, szyi, głowy, przemęczenie oczu, słaba zdolność koncentracji, depresja, nadpobudliwość, irytacja, wysokie ciśnienie krwi, wyczerpanie itd. dlatego może forma masażu, jaką jest masaż relaksacyjny jest tak bardzo popularna i pożądana. W prawidłowo wykonanym masażu relaksacyjnym następuje rozluźnienie wszystkich mięśni do tego stopnia, że ciężko nam jest zapanować nad własnym ciałem.
Świece, aromatyczne zapachy, kadzidełko, pachnące olejki, ciepła pościel jest to nie tylko obecna moda na relaksację, ale jeden z podstawowych warunków, aby masaż mógł się odbyć i aby klient był z niego zadowolony. W tej chwili w praktyce terapeutycznej spotykamy się z sytuacjami, iż masaż relaksacyjny jest także wstępem do innych zabiegów kosmetyczno - terapeutycznych. Jest to taki filar na którym opiera się cała technika relaksacji, wszelkie zabiegi, którym się poddajemy aby się zrelaksować. Prosty przykład: Sluchamy muzyki aby się odprężyć. W momencie, gdy zostanie nam zrobiony taki masaż zrelaksujemy się jeszcze mocniej jeszcze intensywniej i ....trwalej.

MASAŻ ODCHUDZAJĄCY

to praca na rzecz zmniejszenia tkanki tłuszczowej, odprowadzenie toksyn, regulacja płynów ustrojowych oraz co jest bardzo istotne, wzmacnianie przesilonych mięśni i stawów w wyniku przeciążenie organizmu nadwagą.

Skuteczny masaż odchudzający

powinien być masażem najintensywniejszym ze wszystkich. Ugniatanie, uciskanie i oklepywanie ciała jest dość bolesne, ponieważ jego zadaniem jest rozbicie komórek tłuszczu, które znajdują się głęboko w tkance podskórnej. Mozna dzięki niemu wymodelować i wyszczuplić sylwetkę a także pozbyć sie celluitu.

Masaż odchudzający jest jedną z podstawowych metod w terapii nadwagi. Pamiętajmy jednak, że licząc na terapię odchudzającą polegającą jedynie na biernej postawie i zastosowaniu jedynie masażu, dla wielu osób efekty będą wysoce niezadowalające.

Wykonywany jest w oparciu o całościowy masaż leczniczy, łącząc w sobie techniki masażu klasycznego i technik łącznotkanowych. Polecany jest szczególnie w celu likwidacji tkanki tłuszczowej z okolic pośladków, bioder i ud, przyczynia się również do ogólnego spadku wagi. Masaż odchudzający modelując sylwetkę, stanowi skuteczne uzupełnienie kuracji odchudzających, a zarazem ma działanie rewitalizujące.

Jest też odmiana masażu odchudzającego masaż modelujący. Oddziałuje on przede wszystkim miejscowo. Możemy podzielić go na masaż modelujący: bioder, ud, pośladków, brzucha i talii oraz twarzy. Masaż modelujący najlepsze efekty przynosi jeżeli istnieje czynna współpraca pomiędzy pacjentem/klientką, masażystą a instruktorem fitnesu.




Głównymi wskazaniami kiedy możemy zastosować masaż modelujący są:

• szybki spadek wagi zarówno nieplanowany jak planowane odchudzanie
• okres poporodowy od 2 miesiąca po porodzie
• nagła zmiana charakteru pracy przede wszystkim na siedzący tryb pracy w biurze
• okres kiedy poddajemy się niektórym zabiegom chirurgii plastycznej.

fizjoterapia

Zapraszam na masaż!

Co to jest masaż ?

Masażem nazywamy oddziaływanie bodźcami mechanicznymi na tkanki organizmu, przy biernym zachowaniu masowanego. Masażem leczniczym, nazwiemy taki sposób wykonywania masażu, który przyczyni się do poprawy psychofizycznej sprawności chorego. Znajduje on zastosowanie w profilaktyce, leczeniu i rehabilitacji chorób z zakresu ortopedii, neurologii, ginekologii, pediatrii i chorób wewnętrznych. Masaż jest jedną z metod fizjoterapii.

Trochę historii

Wzmianki o stosowaniu masażu sięgają 5000 lat p.n.e. Właściwy rozwój masażu datuje się od czasów starożytnej Grecji. Masaż ten miał charakter higieniczny, i wykonywany był przez niewolników. W średniowieczu, masaż stracił znaczenie. Dopiero w XVI w. francuski lekarz Pare, po raz pierwszy zaczął stosować masaż jako oficjalną metodę leczenia. Rozwój masażu leczniczego nastąpił na początku XIX w. a znacząco przyczynił się do tego Per Henrik Ling, założyciel Centralnego Instytutu Gimnastycznego w Sztokholmie. Tam opracowany został system stosowania masażu w poszczególnych chorobach narządu ruchu. Późniejszy rozwój nauk medycznych, przyczynił się również do opracowania nowych metod masażu, stosowanego w leczeniu schorzeń internistycznych. Ten rodzaj masażu nazywamy masażem segmentarnym.

Rodzaje masażu

Można wyróżnić trzy kierunki masażu:

1. Masaż leczniczy:

• Klasyczny masaż leczniczy polega na odpowiednim ułożeniu chorego i stosowaniu klasycznych technik masażu (głaskania, rozcierania, ugniatania, oklepywania, wstrząsania i wibracji).
• Specjalistyczny masaż leczniczy:
  • masaż segmentarny,
  • masaż łącznotkankowy,
  • masaż okostnowy,
  • masaż izometryczny.
• Masaż w środowisku wodnym:
  • masaż podwodny,
  • masaż wirowy,
  • masaż natryskowy.
• Masaż z wykorzystaniem urządzeń do masażu:
  • masaż wibracyjny,
  • masaż pneumatyczny,
  • masaż synkardialny.

2. Masaż sportowy

3. Masaż higieniczno - kosmetyczny

masaż
polecane książki :